انجی عزیز،
در زمانه‌ای که کلمه از قلم می‌گریزد و معنی از کلمات، در سیاره‌ی کوچک آشوب‌زده‌ای که هرجزء آن از قرارگرفتن در جای خودش فرار می‌کند، نوشتن از آن‌چه واقعاً حس می‌کنی، کیمیایی‌ست که مرهمی بر دردها میشود.
در خیل جماعتی که زبانشان از گفتن و قلم‌هایشان از نوشتن الکن مانده، در روزهایی که حقیقت نه تنها در نسبت با جهان که در درون خود ما نیز دره‌ی نادره‌ای شده دست‌نایافتنی، خواندن کلماتی بی‌نقاب، بی‌دروغ، آغاز راهی برای درمان‌شدن است.
ما، کوله‌گردان کهکشان، قوت قلم شما را ارج می‌نهیم و برای چنین تناسب و همگونی بین کلمات و نهانه‌های دل‌تان به شما و سعی‌تان مفتخریم.
درخشنده باشید.
ارادتمند: اککرش
درباره این سایت